Wyspy. Prywatne plaże lub lokalny klimat

Wszystko to, co możecie znaleźć na temat Malediwów w internecie to prawda. Google jednak jest tak skonstruowany, że pokazuje najpopularniejsze wyniki przy haśle Malediwy. A najpopularniejsze są mimo wszystko drogie kompleksy, które rzeczywiście mogą dobić ceną. Jakością oczywiście też, ale ceną przede wszystkim. To są wyspy, które lokalni nazywają wyspami prywatnymi. Duże inwestycje, międzynarodowe firmy, pięciogwiazdkowe hotele etc. Są też jednak wyspy o statusie lokalnym, na których zaczęły powstawać tzw guesthouse'y. Około 2 lat temu poluźniły się zasady na jakich można prowadzić tego typu biznes i powoli, ale efektywnie, na kilku lokalnych wyspach pojawiły się hostele w których można się zatrzymać za przyzwoite pieniądze i doświadczyć Malediwów z całą ich naturalnością i prawdziwością. Z lokalnym jedzeniem i dostępem do morza i plaż, snorklowaniem i korzystaniem ze słońca. Różnica między tą plażą a plażą prywatną jest taka, że tu nie kupimy piwa, nie ma leżaków oczyszczanych przez boyów hotelowych oraz ręczników, które ktoś codziennie wymienia na nowe. Moze jest tak samo ciepłe.

Łódź na wyspę Guraidhoo płynie 2 godziny i kosztuje 30 rupii. Około 6 zł. Lokalni podróżnicy patrzyli na nas z zainteresowaniem, może dlatego, że byliśmy jedynymi turystami na łodzi. O 14:30 wprost sprzed posterunku policji odbiliśmy i ruszyliśmy na spotkanie z rajskimi plażami i wodą o temperaturze zupy, którą w domu serwuję Karolowi. Nie za gorąca ( bo wtedy powie A) i nie za zimna ( wtedy nie zje). Wyspę zamieszkuje około 1500 osób, kilkanaście duży rodzin zaledwie, jak poinformował nas właściciel miejsca, które wybraliśmy jako nasz port docelowy, czyli Rib Tide Inn. Saeed, bo tak ma na imię szef tego przybytku, to około 45 letni Malediwczyk, który żyje na codzień w Male, ale ponieważ około 20 lat temu wdzięczni mieszkańcy wyspy podarowali mu działkę na plaży za prowadzenie drużyny piłkarskiej ( z sukcesami), zdecydował się na założenie hoteliku właśnie na tej działce. Około 2 lat temu zbudował 7 pokoików dla gości i zajął się na dobre tym, co dziś przynosi mu radość, dumę oraz środki na utrzymanie rodziny. Z resztą częściowo mieszającą na wyspie, bo jak się potem okazało, on sam się tu urodził a jego mama do dziś tu mieszka.
- Kiedyś w tej wsi, gdzie dziś mam mój hotelik mieszkało 100 osób, a jedynym sposobem na bycie kimś więcej niż tylko rybakiem była ucieczka do Male i odebranie, jak to się mówi, odpowiedniej edukacji. Niestety pierwsze Uniwersytety na Malediwach powstał dopiero około 3 lat temu, więc nie miałem możliwości kontynuowania nauki - powiedział Saeed uśmiechając się do nas.
- Ale rozumiemy, że się nie poddałeś?
- Jasne. Pojechałem do Indii, niedaleko Bombaju i skończyłem college.
- Po hindusku?
- Na szczęście można tam było uczyć się po angielsku, więc wziąłem się za robotę i skorzystałem z systemu szkolnictwa tam właśnie.
- Dlatego mówisz tak dobrze w tym języku? - zapytałem choć już wiedziałem, że Saeed robił w życiu rożne rzeczy i suma tych doświadczeń spowoduje, że nasza rozmowa nie będzie trwała pięć minut.
- Nie tylko - odpowiedział zgodnie z oczekiwaniami - byłem managerem w różnych hotelach na prywatnych wyspach, skończyłem kurs szefa kuchni, barmana i jeszcze parę innych rzeczy - powiedział ale wcale nie brzmiało to jak chwalenie się. W ogóle Saeed sprawił na nas wrażenie osoby bardzo otwartej i wsłuchującej się to co ma do powiedzenia jego rozmówca. Mogliśmy mu powiedzieć więcej na temat tego jak widzimy Malediwy, co dzieje się w Polsce, kim jesteśmy i dlaczego wybraliśmy jego hotelik, a nie ośrodek pod złotą sosjerką. Okazało się, że jest na tyle otwarty, iż kilka dni wcześniej mieszkali u niego goście z Izraela.

- Z Izreala? Jak się tu dostali. Nie mieli problemów na granicy? - zapytałem z prawdziwym zainteresowaniem, jako że wiem, iż w krajach arabskich mieszkańcy Izraela nie są zbytnio mile widziani. W Dubaju np. nawet nie mają co próbować przechodzić przez odprawę.
- Malediwy są tolernacyjne. Mimo tego, że nasze nacje nie lubią się jakoś bardzo, to jednak na lotnisku nie będzie la nich problemu przy odprawie paszportowej. Natomiast gdyby moja mama dowiedziała się, że ludzie z Izraela przyjechali do mojego hoteliku, miałbym się z pyszna.
- Ale wiedziałeś, że to będą ludzie o pochodzeniu żydowskim?
- Nie do końca. Pisałem z nimi maile, ustalaliśmy szczegóły, ale przez głowę by mi nie przeszło, żeby pytać czy są Żydami. Gość, który do mnie pisał miał tytuł profesorski, więc założyłem, że to dobrzy ludzie i tyle z pytań.
- I przyjechali w myckach - skontatowała Beti, moja żona ukochana.
- Nie, po prostu sobaczyłem ich paszporty - odpowiedział Saeed nie wychwyciwszy podstępnego sarkazmu gościa z Polski.
- Ale nie miałeś żadnych przejść z ich powodu?
- Uważam, że nie zależnie w co wierzysz, gdzie mieszkasz i co robisz w życiu masz takie samo prawo jak każda inna osoba na świecie do tego, żeby podróżować, żyć pełnią życia, być dumnym ze swojego kraju a jednocześnie być obywatelem świata. Nie zależnie od tego gdzie się urodziliśmy cały świat należy do nas - ludzi. Nie powinno się dzielić na tych, którzy mogą więcej lub mniej. To nie jest sprawiedliwe.
- No teraz to już nasza rozmowa staje się bardziej filozoficzna i brniemy w kierunku zdrowo rozumianej abstrakcji. A religijność nie jest dla Ciebie przeszkodą w kontaktach z ludźmi zza granicy? - zapytałem dolewając trochę świadomie oliwy do ognia.
- Jestem Muzułmaninem ale byłem w kościele katolickim kilka razy. Na całej mszy. Fajnie się zaczyna - dzwonkami. I potem się śpiewa. Wiecie, jeżeli robi się to z respektem to pójście do innego miejsca wiary nie jest złe. Jest uszanowaniem lokalnej kultury. Miałem jednego gościa, który poszedł do meczetu, zapytał Imama, czy może się z nimi pomodlić, umył ręce i nogi a potem kopiował zachowania wszystkich wokół i tak przemodlił całą mszę.
- Ale nie był Muzułmaninem?
- Nie, ale kto wie, może kiedyś zostanie? Mamy wolny wybór. Możesz być kim chcesz. I tak finalnie wszyscy podzielimy ten sam los czyli zakopią nas, spalą lub rozsypią na morzu i wtedy nie ma znaczenia jakiej wiary jesteś i gdzie się urodziłeś...

Rozmowa trwała długo i z zaciekawieniem wymienialiśmy nasze poglądy. Z respektem i chęcią podzielenia się informacjami i poglądami. Saeed ma 21 sztuk rodzeństwa, jego Ojciej był sędzią generalnym na trzech okolicznych wyspach, miał 3 żony( "W każdym porcie, wiadomo, dziewczyna, każda młoda, i zgrabna i ładna..."), na drugą i każdą następną żonę ojca Malediwczycy mówą dar'mama, Saeed ma jedną żonę, ale miał raz 2 narzeczone. Rozmowa toczyła się i toczyła, aż ustaliliśmy, iż czas skończyć, aby nie przegadać wszystkich tematów a przy śniadaniu musieć milczeć. Choć znając siebie i poznając Saeeda - wiem, że ta możliwość jest niemożliwa.

Prawie zapomnieliśmy, że rano jeszcze spacerowaliśmy po ulicach Male, że poszliśmy odwiedzić tradycyjny targ rybny, gdzie rybacy sprzedają złowione świeżo ryby ( głównie tuńczyki) i gdzie za 100Rupii (20 zł) można kupić 2 kilo świeżej ryby, sfiletować ją za pomocą jednego z panów obieraczy i mieć tylko dla siebie. Świeżą, niepachnącą nieświeżością rybną i gotową do położenie na grillu.

Z siatką pełną mięsa udaliśmy się do domu Rudy'ego, gdzie usmażyliśmy rybę na maśle i zjedliśmy po dwa kawałki. Zanim jednak to nastąpiło zawinęliśmy na targ warzywny gdzie po kilku słowach targowania kupiliśmy fasolkę szparagową, coś a la kabaczek oraz rzodkiew pastewną. To wszystko do sałatek albo innego typu dodatków do ryby.
Chodząc po targu zauważyliśmy dziwnego rodzaju liście, które spiętrzone leżały na ladach w sąsiedztwie poplastrowanych orzechów. Jak się potem dowiedzieliśmy, była to taka lokalna guma do żucia - bitter leaves ( tak przedstawiono nam te zielone obiekty) owijały plastry orzecha i to wszystko można było żuć. Nie powiedziano nam po co, ale ponieważ alkoholu pić na wyspie nie można, dragi też są karane, myślę że wymyślono sobie zastępstwo i żucie tego zestawu zastępowało tamte zabronione czynności. Zapytałem tylko, czy to legalne, panowie powiedzieli że jak najbardziej, więc więcej nie pytałem. Uznałem, że i tak mi nie powiedzą.

Nie mniej jednak, tuńczyk smakował jak kurczak. Był świeży, pachnący i soczysty a po zjedzeniu zażyłem gumę do żucia. Taką naszą. Przywiezioną z Polski.